காலை சூரியக் கிரணம் சுரீரென்று முகத்தில் விழுந்த பின்னரே கருணாகரன் கண் விழித்தான். பகலவன் உதயமாகி பல நாழிகை ஆயிருக்கவேண்டும். இன்று ஏன் இப்படி ஒரு உறக்கம் என்று தன்னை தானே கேட்டுக்கொண்டான். இருப்பினும் நேரத்தில் எழுந்து தான் செய்யப்போவது ஏதுமில்லையே. சோம்பல் முறித்து சாரளத்தினூடே கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தான்.
தூரத்தில் பொன்னேரியும் அதையடுத்த மலைப்பிரதேசத்தையும் தவிர வேறோன்றும் அவன் கண்களுக்கு புலப்படவில்லை. தனது நீண்டதூர ஆராய்ச்சியில் மூழ்கியிருந்த கருணாகரனுக்கு யாரோ வருவதை உள்ளுணர்வு உணர்த்தினாலும் அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாமல் வைத்த கண் வாங்காமல் பொன்னேரியை துருவி துருவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
” என்ன தேவரே, அரண்மனை நந்தவனத்தின் அழகிலேயே மயங்கிவிட்டால் எப்படி. அதற்குறியவரின் அற்புதங்களை காணவேண்டாமா?” என்று கேட்டபடி அவனைத் தீண்டினாள் வாசுகி. கருணாகரன் அவசரமேதுமில்லாமல் திரும்பினான்.
அவள் குறிப்பிடுவது சாளுக்கிய மகாராணி அம்பிகாதேவியைப் பற்றித்தான் என்பது தெரிந்திருந்தும் “ என்ன சொல்கிறாய் வாசுகி. நீயா இந்த நந்தவனத்துக்குறியவள்? “
என்று அவளை சீண்டினான்.
“ ஹ்ம்ம். அத்தனை பாக்கியம் எனக்கு இந்த பிறவியில் இல்லை தேவரே. ஆனாலும் சாளுக்கிய மகாராணிக்கு முன் இந்த முரட்டு லிங்கம் என் யோணியில் சென்றதுவே நான் இந்த பிறவியில் செய்த பெரும் பாக்கியம் “ என்றவளின் பெரும் கொங்கைகள் பெருமூச்சினால் விம்ம நீண்டு தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் அவனது தோலாயுதத்தை பற்றினாள். காலைபொழுதிலேயே தண்டுக்கு கிடைத்த ஸ்பரிசத்தில் அதுவும் எழ ஆரம்பித்தது.
” தொட்டதுமே இந்த நாகம் சீற ஆரம்பித்துவிட்டதே. இப்போது அதற்கெல்லாம் சமயம் இல்லை. நீங்கள் ஸ்னானத்தை முடித்துவிட்டு வாருங்கள். உங்களுக்காக பெரிய விருந்து காத்திருக்கிறது “ என்றவள் அவன் தோலாயுதத்தை விட்டுவிட்டு தள்ளி நின்றாள்.
“ எதுவாக இருந்தாலும் இரவில் தானே வாசுகி. இப்போது என்ன அவரசம் “ என்று கருணாகரன் அவளை தன் வசம் இழுத்தான்.
“ கேளிக்கைகளும் காம களியாட்டங்களும் இரவில் நடப்பதுதான் உலக மரபு. ஆனால் சாளுக்கிய மகாராணியின் அரன்மனையில் எல்லாமே வித்தியாசமானது தேவரே. இங்கு களியாட்டங்கள் முற்பகலில் தான் நடக்கும். “
என்றவள் அவனை விட்டு விலக மனமில்லாமல் அப்படியே நின்றாள்.
கருணாகரன் எண்ணங்கள் வெகு வேகமாக சுழன்றன. அம்பிகாதேவியை புணரும் முன்பு ஒரு முறை விந்தை வெளியேற்றிவிட்டால் நீண்ட நேரம் தாக்குப்பிடிக்க முடியுமென திட்டமிட்டவன் வாசுகியின் மேல் கச்சையை முரட்டுத்தனமாக களைந்து, விம்மிய கொங்கைகளை கசக்கிப் பிழிந்தான். இன்னும் இரண்டு நாழிகையில் இவனை மகாராணியிடம் கொண்டு செல்ல வேண்டும். இவன் நேரடியாக புணர ஆரம்பித்தாலும் ஒரு நாழிகையாவது ஆகுமே என வாசுகி பயந்தாள்.
“ வேண்டாம் தேவரே நாழியாகிறது. தாமதித்தால் மகாராணியின் கோபத்துக்கு ஆளாக வேண்டியிருக்கும் “ என்று எத்தனையோ கெஞ்சியும் கருணாகரன் விடுவதாக இல்லை. இதுவே தனக்கிருக்கும் கடைசி சந்தர்ப்பம். இனிமேல் இவனிடம் கலவி கொள்ள வேறு சமயம் கிடைக்காது என்பதால் இறுதியில் அவளும் இணங்கினாள்.
அவளை சாரளத்தின் பக்கம் சுவற்றில் சாய்த்து நிறுத்தியவண்ணம் ஒற்றைக்காலை கையில் ஏந்திக்கொண்டு தண்டாயுத்தை யோணிக்குள் நுழைத்தான். ஒற்றை உந்தலில் தண்டு முழுவதும் அவளின் யோணிக்குள் புகுந்துகொள்ள ’நச்’சென்று இடித்தான்.
வாசுகிக்கு பஞ்சனையில் புணர்வதைவிட இப்படி கடினமான சுவற்றில் சாய்ந்து புணருவதில் பேரின்பம் கிடைத்தது. கற்சுவரே அதிரும்படி கருணாகரன் அதிவேகமாக அவளின் தேன்கூட்டில் செங்கோலை செருகி எடுத்தான்.
“ தேவரே, என் யோணி பெரும்பாக்கியம் செய்திருக்க வேண்டும். அம்மா.. இப்படி ஒரு புணர்ச்சியை இனி நான் என்று அனுபவிப்பேன். கொல்லுங்கள் ..
உங்கள் தண்டாலேயே என்னை கொல்லுங்கள் “ என்று பிதற்றிக்கொண்டே அவன் கழுத்தினை வளைத்துப்பிடித்து யோணியை புடைத்துக்காட்டினாள்.
“ உன்னைப்போல ஒருத்தியை இது வரை நான் புணர்ந்ததுமில்லை. இனி புணரப்போவதுமில்லை வாசுகி. உன் யோணிக்கு இணையாக இப்பூலகில் எந்த யோணியும் கிடையாது “ என்றவாறு அவளை உசுப்பேற்றியவண்ணம் விரைவாக விந்தை வெளியேற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் தன்னை கட்டுப்படுத்தாமல் வேகமாக புணர்ந்தான்.
நேரம் ஆக ஆக வாசுகி இருமுறை உச்சமடைந்து மதன நீரைச் சுரந்தாள். சுவற்றில் ஒட்டியிருக்கும் வாசுகியின் பிட்டம் வலியெடுத்ததேயன்றி கருணாகரனின் தண்டு அயர்வதாக இல்லை. வாசுகிக்கு பயமெடுத்தது. “தேவரே, இது சரியாகாது. என் ஆசனத்தில் புணருங்கள்“ என்றவள் மஞ்சத்துக்கு சென்று குனிந்து நின்றாள். வீணையின் குடங்களைப்போல பருத்த பிருஷ்டங்களை விரித்த கருணாகரன் சுருங்கியிருந்த ஆசனப்புழையில் உமிழ்ந்துவிட்டு தண்டை உள்ளே நுழைத்தான். கடுமையான எதிர்ப்புக்கு பின் அவளின் பின்புழை தண்டை உள்ளே செல்ல அனுமதித்தது.
யோணியை விட ஆசனப்புழை மிகவும் இறுக்கமாக இருந்ததால் அவனும் அதிவேகமாக இடி இடியென்று இடித்தான். நீண்ட புணர்ச்சியினாலும், அதீதமான இறுக்கத்தினாலும் கருணாகரன் உச்சமடையும் நிலைக்கு போக தண்டை வெளியே எடுத்தான். வாசுகி அதை வாயில் வாங்கிக்கொண்டு ஆழமாக சுவைக்க கெட்டித்தயிர் போல விந்துக்குழம்பு சூடாக அவள் வாயில் பாய்ந்தது. தேவாமிர்தமே கிடைத்தது போன்று வாசுகி அதனை சப்பிச்சுவைத்து விழுங்கினாள்.
அப்போது இரண்டு பணிப்பெண்கள் வாசலில் நின்றிருந்தார்கள். வாசுகி ஆடைகளை அணிந்துகொண்டு அங்கிருந்து வெளியேறியதும் கருணாகரன் காலைக்கடன் மற்றும் ஸ்னானத்தை முடித்துகொண்டு வந்தான். இடையில் சிறு கச்சையை மட்டுமே உடுக்கவைத்து அவனை அழைத்துச் சென்றார்கள். அந்த அறைக்கு வெளியே இருந்த நீண்ட கற்சுவரில் ஒரு பாதை திறந்திருந்தது. அதனூடே உள்ளே சென்றதும் முன்பு பெரிய மண்டபம் விரிந்தது.
மண்டபத்தில் சாரளம் ஏதுமில்லாமல் இருந்தாலும் எங்கும் பெரிதாகவும் சிறிதாகவும் பல வகையான தீபங்களும், பாவை விளக்குகளும் அந்த மண்டபத்தையே ஜொலிக்க வைத்துக்கொண்டிருந்தன. பணிப்பெண்கள் அவனை ஓர் மஞ்சத்தில் அமர வைத்துவிட்டு போனார்கள். கருணாகரன் சுற்றிலும் நோக்கினான். மண்டபத்தின் ஒரு புறம் சிறிய தடாகம் ஒன்றிருந்தது. பளிங்குக்கற்காளால் கட்டப்பட்டிருப்பாதாலும் நீரில் பல வண்ண மலர்கள் மிதந்து கொண்டிருந்ததாலும் அந்த தடாகம் விளக்குகளின் வெளிச்சத்தில் வர்ணஜாலங்களை காட்டியது.
அதனருகே பெரிய மஞ்சமும் பஞ்சனையும் கிடந்தன. அந்த மஞ்சத்தில் பதித்திருக்கும் நவரத்தினங்களுக்கு விலை கொடுக்க சோழ அரசால் கூட முடியாது என்றெண்ணி வியந்தான் கருணாகரன். இதில் தான் தனக்கும் மகாராணி அம்பிகாதேவிக்கும் கலவி விளையாட்டு நடக்குமென்று திட்டமாக நம்பினான். மண்டபம் முழுவதும் மலர்கள் தூவப்பட்டு வாசனை திரவியங்கள் தெளித்திருந்ததால் மனதை மயக்கும் மன்மத வாடை அவன் உள்ளத்தில் காமனை தூபம் போட்டு எழுப்பியது.
இப்படி அவன் வியந்து கொண்டிருக்கும்போதே முன் வாயில் வழியாக ஒரு பெண் வந்தாள். வந்தவளுக்கு பருவம் பதினெட்டுக்கு மேல் இருக்க முடியாது என்பதை கருணாகரன் நொடியில் புரிந்துகொண்டான். அவளின் அழகும் வணப்பும் அவனை உன்மத்தம் கொள்ள வைத்தன.
அவளது மேல்கச்சை மிகவும் மெல்லிய துணியாதலால், பருவ மொட்டின் காம்புகள் கருஞ்சிவப்பாக குத்திட்டு நின்றன. இடையில் ஒரு சான் அளவுக்கு மட்டுமே மறைக்கும் படி சிறிய துணியைச் சுற்றியிருந்தாள். இப்படிக்கூட பெண்கள் ஆடையணிவார்களா என்று கருணாகரன் வியந்தான். வந்தவள் கருணாகரனை வணங்கிவிட்டு ” வீரரே, நான் உங்களை மகிழ்விக்க நடனமாட வந்துள்ளேன் “ என்றாள்.
“ நடனமெல்லாம் இருக்கட்டும் இப்படி என் அருகில் வா பெண்ணே.!
“ என்றதும் ” தங்கள் சித்தம் வீரரே “ என்றவள் அவனது காலடியில் மண்டியிட்டாள்.
“ உன் பெயர் என்ன பெண்ணே. நீ நடன மங்கையா “ என்று கேட்டான்.
“ என் பெயர் ராதை. நான் உங்களுக்கு மட்டுமே நடனமாடுவேன். மகாரணி இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வருவார்கள் அதுவரை உங்களை மகிழ்விக்க உத்தரவு “ என்றாள்.
“ என் மகிழ்ச்சி நடனத்தில் இல்லை ராதை. உன்னிடம் தான் இருக்கிறது “ என்றவன் அவளை இழுத்து மார்பில் அனைத்தான். அவனின் எதிர்பாராத செயலினால் ராதை மருண்டாள்.
பூப்பெய்த நாள் முதலே ஆண் வாடை படாமல் அரன்மனை கன்னி மாடத்தில் வளர்க்கப்படும் பல பெண்களில் ராதையும் ஒருத்தி. அந்த வகை பெண்களுக்கு காமத்தையும் கலவியையும் காண மட்டுமே அனுமதியுண்டு. ஆனால் அனுபவிக்க அனுமதியில்லை. மகாராணி கலவி புரியும் போது இவர்களை அருகில் வைத்துக்கொள்வாள்.
அவளின் கலவியாட்டத்தைக் கண்டு இப்பெண்கள் சுய இன்பம் செய்து கொள்ளவும் வாய்ப்புணர்ச்சி செய்யவும் அனுமதிக்கப்படுவார்கள். அது சமயம் அப்பெண்கள் எழுப்பும் காம ஒலிகளை கேட்டபடியே கூடல் கொள்வது அம்பிகாதேவின் காம களியாட்டக் கலைகளில் ஒன்று. இருபது வயதை கடக்கும் பெண்கள் கன்னிமாடத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டு பணிப்பெண்களாக நியமிக்கப்படுவர். அதன் பின்னர் அவர்கள் விருப்பம் போல நடக்கலாம்.
இப்படிப்பட்ட பெண்களில் ஒருத்தியான ராதைக்கு முதல் முதலாக கருணாகரனின் ஸ்பரிசம் பட்டதும் உணர்ச்சிகள் கொந்தளிக்க ஆரம்பித்தன. அவனின் கட்டுலை இறுக்கி அனைத்துகொண்டு கொங்கைகளை அவன் மார்பை கிழிப்பது போல அழுத்தினாள்.
கருணாகரன் அவளின் செவ்விதழ்களை சுவைத்துக்கொண்டே உடல் முழுவதும் தீண்டி அவளை உணர்ச்சிப்பிழம்பாக மாற்றிக்கொண்டிருந்தான். அவன் தீண்டிய இடமெல்லாம் ராதைக்கு காமத்தனல் எரிய இடையில் கைவிட்டு அவன் தோலாயுதத்தை பற்றி இறுக்கினாள்.
கோபுரக் கலசம் போல குத்தி நிற்கும் இளம் குறுத்துக்கொங்கை ஒன்றை கருணாகரன் சுவைக்க ராதை தன் யோணியை அவன் தொடையில் தேய்த்தாள். சுருள் சுருளாக முடி மண்டியிருக்கும் தொடையில் யோணிப்பிளவு உரசியதால் ஏற்பட்ட உணர்ச்சி வேகத்தில் ராதை தன்னை மறந்து “ம்ம்ம்ம்ம் ஆஹ்ஹ்ஹ்ஹ்ஹ் ம்ம்ம்ம்ம் ம்ம்ம்ம்ம் அய்யோ . ஆஹ்ஹ்ஹ்ஹ்” என்று சப்தமாக காம ஒலிகள் எழுப்பவே கருணாகரன் வெறி கொள்ள ஆரம்பித்தான்.
ராதையின் யோணிச்சூடு அவன் தொடையினை சுட்டெரித்தது. கொங்கைகளை சுவைத்துக்கொண்டே பின்புற மேட்டினை பற்றிப் பிசைந்தான். அவளின் பிளவில் வழிந்த மதன ரசம் இவன் தொடையினை ஈரமாக்க, ராதையின் கால்களை தனது தொடைகளின் இருபுறமும் தொங்கவிட்டபடி தன் மடியில் அமர வைத்தான்.
அவன் தண்டாயுதம் முழு விறைப்பில் எழுந்து வயிற்றுப்பக்கம் தூக்கி நின்றதால் அவளின் யோணிப்பிளவு சரியாக தண்டின் நீளவாக்கில் பதிந்தது. இருவரின் சிற்றாடைகளும் விடைபெற்று நிலத்தில் வீழ்ந்துகிடந்தன. ராதை எதையும் சிந்திக்கும் நிலையில் இல்லை. முதல் முதலாக ஆணின் தண்டு யோணியில் உரசியதால் இடையை மேலும் கீழும் அசைத்து பிளந்துகொண்டிருக்கும் யோணியை செங்கோலில் வேகமாக தேய்த்தாள்.
“ வீரரே, மகாராணி வருவதற்குள் என்னை புணர்ந்துவிடுங்கள். என்னால் இனியும் தாளமுடியாது “ என்றவள் தண்டடைப்பிடித்து யோணி வாசலில் வைத்தாள். இவளின் சின்னஞ்சிறு யோணிக்குள் தன் தண்டு நுழைந்தாள் இவள் தாங்குவாளா என்று கருணாகரன் வியந்துகொண்டே தண்டை நுழைக்க முயன்றான்.
“ போதும் நிறுத்து “ என்றொரு குரல் கணீரென்று அந்த மண்டபத்தில் எதிரொலித்தது.
விசையால் உந்தப்பட்டதை போல ராதை சட்டென்று எழுந்து நின்றாள். கருணாகரனின் தோலாயுதம் வெட்டப்பட்ட நாகத்தில் உடலைப்போல துடித்துக்கொண்டிருக்க குரல் வந்த திசையை நோக்கினான். அங்கே சாளுக்கிய மகாராணி அம்பிகாதேவி சர்வ அலங்காரத்துடன் மோகனச் சிலையாக நின்றுகொண்டிருந்தாள்.
ராதையின் உடல் நடுங்கியது. ஆனால் கருணாகரன் மட்டும் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தான். ’இந்தச் சூழலில் வழக்கமாக எவருக்குமே தண்டு துவண்டிருக்கும். ஆனால் இவனுக்கு மட்டும் எப்படி அதே விறைப்போடு நிற்கிறது. இன்னும் சற்று தாமதித்திருந்தால் இந்த துவழாத் தூணை என் பிளவா குகைக்குள் விட்டிருப்பேனே’ என்று ஏக்கமுடன் பார்த்தாள் ராதை.
தன்னைப் பார்த்ததும் எழுந்து நிற்கவேண்டியன் தண்டினை மட்டும் நிமிர்த்திக்கொண்டு அமர்திருக்கிறானே என்று அம்பிகாதேவியும் வியந்தாள். உண்மையில்; அவன் அசையாமல் அமர்ந்திருந்த காரணம் கர்வமல்ல. அம்பிகாதேவியின் நீலமணிக் கண்களும் அவளின் ஈடுஇணையில்லாத அழகும் அவனை அசையாமல் அடித்துவிட்டன என்பதே உண்மை.
“ வீரரே, சாளுக்கிய மகாராணி அம்பிகாதேவியை வணங்குங்கள் “ என்று அவளுடன் வந்த பெண்ணொருத்தி இறைந்த பின்னரே கருணாகரனுக்கு சுரனை வந்தது.
0 Comments:
Post a Comment
உங்கள் கருத்துக்களை இங்கே பதிவு செய்யவும். நன்றி!