காம அஸ்திரங்கள்! பாகம்-4

தேர் நின்றிருக்கும் இடம் பெரிய மாளிகையின் பின் பகுதி. காஞ்சிக் கோட்டையின் காற்று கருணாகரனுக்கு புத்துணர்ச்சியை அளித்தது. திட்டி வாசலை திறந்து அவள் வழிகாட்டி முன் செல்ல இவனும் சென்றான். இரண்டு கட்டுக்களை கடந்ததும் சுவற்றுக்கு அப்பால் வாத்தியங்களின் இசையும், பலவிதமான குரல்களும் அங்கே ஏதோ கேளிக்கை நடப்பதை இவனுக்கு உணர்த்தியது. படிகளின் வழியே மேலேறினாள். அங்கிருந்த விசாலமான முன் மண்டபத்தில் விலை உயர்ந்த ஆசனங்கள் போடப்பட்டிருந்தன. நடுவில் நாற்பது வயதை கடந்த ஒரு பெண் பூர்ண அலங்காரத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள். அவளைச் சுற்றிலும் வித விதமான ஆடைகளை அணிந்த பல பெண்கள் இருந்தார்கள். அவர்களை பார்த்ததும் நடன மாந்தர்களாக இருக்கலாம் என்று எண்ணினான்.

“ அம்மா, இவர்தான் சோழ நாட்டு வீரர். வீரரே.! இது என்னுடைய தாயார் இன்பநாயகி “ என்று ரஞ்சனா அறிமுகம் செய்தாள். இன்பநாயகி எழுந்து வணங்கினாள். அவளோடு அனைவருமே வணங்கிவிட்டு உள்ளே சென்றுவிட ரஞ்சனாவும் அவர்களுடன் சென்றுவிட்டாள்.

“ கருணாகரா.! உன் தந்தையார் என்னை நன்றாக அறிவார். அவருக்கு நான் மிகவும் கடமைப்பட்டிருக்கிறேன். உனக்கு வேண்டிய வசதிகளும் உதவிகளும் நானும் என் மகளும் செய்து தருகிறோம் “ என்று அவனை ஆசனத்தில் அமர வைத்தாள்.

“ உங்களைப் பற்றி தந்தை ஏதும் கூறவில்லையே.! “ என்று குழப்பத்துடன் கேட்டான்.

“ கருணாகரா.! உன் தந்தை ஒரு அற்புத மனிதர். என்னை அவருக்கு தெரியும் என்பதை மட்டும் நீ அறிந்தால் போதும். எத்தனையோ மனிதர்கள் பிறக்கிறார்கள். மறைகிறார்கள். அவர்களையெல்லாம் வரலாறு நினைவு வைத்துக்கொள்வதில்லை. நானும் அதுபோலத்தான். ஆனால் உன் தந்தை வரலாற்றில் நிலைத்து நிற்பவர். அது போலவே நீயும் வரலாறு படைக்க பிறந்தவன். போர்க்களத்தில் வெற்றிகொள்ள உன் தந்தை உனக்கு வீரத்தை கற்றுத்தந்தார். காஞ்சியில் வெற்றிகொள்ள அந்த வீரம் மட்டும் போதாது. இங்கே ஆள்பவள் பெண். பெண்ணை வெல்ல வாளாயுதம் தேவையில்லை. வேறு சில அஸ்திரங்களை நீ உபயோகிக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதற்கான பயிற்சி உனக்கு இங்கே கிடைக்கும்.” என்றவள் சற்று நிதானித்துவிட்டு மீண்டும் தொடர்ந்தாள்.

” முதலில் சோழ மண்ணின் கற்பு நெறிகளை நீ மூட்டைகட்டி வைக்கவேண்டும். ராஜ்யத்தின் நலனுக்காக உயிரை தியாகம் செய்வதை போல உன்னுடைய கற்பு நெறியை நீ தியாகம் செய்யவேண்டும். உன்னையே நீ ஆயுதமாக்கி கடமையை எதிர்கொள். உன்னால் காஞ்சிய வீழ்த்தமுடியும். இன்று நீ ஓய்வெடுத்துக்கொள். நாளை காலையில் அடுத்து செய்யவேண்டிய காரியங்களை பேசிக்கொள்ளலாம்.  என்னுடன் வா.! “ என்று அவனை அழைத்துக்கொண்டு ஒரு அறைக்குச் சென்றாள்.

அந்த அறை மன்னர்களின் சயன அறைபோலவே விசாலமாக இருந்தது. சுவர்களில் விதவிதமான நடன மார்ந்தர்களின் சித்திரங்களும் மன்மதன் ரதி லீலைகளின் சித்திரங்களும் வரையப்பட்டிருந்தன. அங்கிருந்த பாவை விளக்குகூட ஆடையின்றி அங்களை திறந்துகாட்டி நின்றிருந்தது. ’எனக்கு தெரியாத ஆயுதங்களா.! நான் உபயோகிக்கத அஸ்திரங்களா.! இவள் புதிதாக என்ன அஸ்திரத்தை கற்றுத்தர போகிறாள்’ என்று குழம்பினான். அதை பற்றி அவளிடம் நேரிடையாகவே கேட்கவும் முற்பட்டான்.

“ என் தந்தை தனக்கு தெரிந்த எல்லா வித்தைகளையும் கற்றுக்கொடுத்துவிட்டார். எனக்கு தெரியாத என்ன வித்தை இருக்கிறது என்று மட்டும் புரியவில்லையே.! “ என்று கேட்டான். இன்பநாயகி மோகனச் சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தாள்.

“ உன் தந்தை கற்றுக்கொடுத்தது மானிடன் செய்த ஆயுதங்களை பற்றியது. இங்கே கற்றுக்கொள்ளப் போவது இயற்கை நமக்கு கொடுத்த ஆயுதங்களைப் பற்றியது. அது என்னவென்று இன்றிரவே புரிந்துகொள்வாய் கருணாகரா. இங்கு நடக்கும் எல்லாவற்றுக்கும் நீ ஒத்துழைக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு விசயத்திலும் உன் மனதை செலுத்து. உணர்ச்சிகளை மறைக்காதே. மாறாக அவற்றை கட்டுப்படுத்தி அதனால் ஏற்படும் இன்பத்தை நீண்ட நேரம் நிலைக்க வைக்க கற்றுக்கொள். பெண் ஆளும் இந்த நாட்டில் பெண்ணை ஆளக் கற்றுக்கொள். உனக்கு வெற்றி உண்டாகட்டும்.! “ என்று சொல்லி மீண்டும் அதே மோகன புன்னகையை வீசிவிட்டு வெளியே சென்றுவிட்டாள்.

அவள் பார்த்த பார்வையும் சொல்லிவிட்டு போன செய்திகளையும் ஆராய்ந்த கருணாகரன் தன் ஆண்மைக்கு இங்கே நல்ல விருந்து கிடைக்கப்போகிறது என்பதை புரிந்துகொள்ள வெகு நேரம் பிடிக்கவில்லை. கைப்பிடிப்பவளுடன் மட்டுமே உறவு கொள்ள வேண்டும் என்ற கற்பு நெறி பிறளாத தனக்கு இப்படி ஒரு சோதனை வந்துவிட்டதை எண்ணி சற்றே மனம் களங்கினான். இருப்பினும் ’தன் சுய ஒழுக்கத்தைவிட காஞ்சி மாநகரமே முதன்மையானது. தான் செய்யப்போவது தவறான காரியம் என்றால் இன்பநாயகியை நன்கு அறிந்த தந்தை தன்னை இங்கு அனுப்பியிருக்கமாட்டார்’ என்று சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டு எதையும் எதிர்கொள்ள உடலையும் உள்ளத்தையும் தயார் செய்துகொண்டு சாரளத்தின் பக்கம் சென்றான்.

அங்கிருந்து காஞ்சி மாநகரத்தின் மத்தியில் இருக்கும் அரண்மனை தெரிந்தது. அதன் பிரதான கோபுரத்தில் கம்பீரமாக பறந்துகொண்டிருந்த சாளுக்கிய கொடியை பார்த்தவன் ’எதை இழந்தாலும் சரி. இந்த கொடியை இங்கிருந்து அகற்றியே தீருவேன்’ என்று உடை வாளை உருவி சற்று சப்தமிட்டே சபதம் பூண்டான்.

“ வீரரே. இப்போது அதற்கு வேலையில்லை. ஸ்னானம் செய்ய வாருங்கள் “ என்ற குரல் கேட்டு திரும்பியவன் வாசலில் இரண்டு பெண்கள் தாம்பாளத்தில் புத்தாடைகளையும், வாசனை திரவியங்களையும் எடுத்துக்கொண்டு உள்ளே வருவதைக் கண்டான். இருவருமே ஏறக் குறைய தன்னுடைய வயதை ஒத்தவர்களாகவே இருப்பார்கள் என்பதை உடல்கட்டிலிருந்து புரிந்துகொண்டவன் ஒவ்வொருத்தியையும் தனித் தனியே ஆராயவும் முற்பட்டான். சற்றே மஞ்சள் நிறமான மேல் கச்சையும் அதே நிறத்தில் இடுப்புச் சீலையும் அணிந்திருந்தார்கள். நாட்டிய பெண்களை போலவே கச்சையை சீலைகொண்டு மறைக்காமல் முன் பக்கமும் பின் பக்கமும் திறந்தேயிருக்க இடைக்கு மேலே அவர்களின் முழு வனப்பும் நிர்மலமாக தெரிந்தது.

அள்ளி முடியாமல் விரித்துவிட்டிருந்த கூந்தலும், நெற்றியிலிருந்த கோபி சந்தனமும் அவர்கள் சேர நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று பறைசாற்றின. இருவரின் பருத்த கொங்கைகளையும் மாறி மாறி பார்த்த கருணாகரன் அவற்றை ரஞ்சனாவின் கொங்கைகளோடு ஒப்பிட்டான். எத்தனையோ ஆடவரை புணர்ந்திருந்தாலும் கட்டழகு வீர வாலிபனொருவன் தமது அங்கங்களை முறைத்து பார்த்ததில் இருவரின் மலர்மொட்டுக்களும் மெல்ல விரிந்தன. அவர்களிடமிருந்து வெளி வந்த நீண்ட பெருமூச்சில் ஏறி இறங்கிய மலர்க்குன்றுகள் கருணாகரனின் தோலாயுதத்தை விறைப்பேற்ற போதுமானதாக இருந்தது.

“ அமுதா, நீ செல் நான் இவரை அழைத்து வருகிறேன் “ என்று ஒருத்தி சொல்ல அமுதா அறையின் மூலையிலிருந்த சிறு கதவை திறந்துகொண்டு போனாள். “ வீரரே! ஆடைகளை களையுங்கள் “ என்று சொல்லி அவனருகில் வந்து உடைவாளை கழட்டினாள்.

“ வேண்டாம் பெண்ணே.! ஸ்னான அறையைக் காட்டு. நானே நீராடிக்கொள்கிறேன் “ என்று கருணாகரன் அவளை தடுத்தான்.

“ இங்கு நாங்கள் சொல்வதை மட்டும் நீங்கள் செய்தால் போதும். தலைவி சொன்னார்கள் அல்லவா. அமைதியாக இருங்கள் “ என்று அதட்டலாகவே சொன்னவள் மேலாடையை களைந்தாள். கருணாகரன் மெல்ல மெல்ல காம உணர்ச்சிகளுக்கு ஆட்பட அவளை தடுக்க மனமில்லாமல் சிலையாக நின்றான். இடுப்புக் கச்சையையும் அவிழ்த்தாள். இப்படி வெட்கமில்லாமல் இன்னொரு ஆடவனுக்கு சேவை செய்பவள் தாசியாகத்தான் இருப்பாள் என்று நினைத்தான்.

தன்னுடைய செயல் பிற்காலத்தில் வெளியே தெரிந்தால் காமுகன் என்று உலகம் தூற்றுமே என்றஞ்சியவன் கச்சையை கையில் பிடித்துக்கொண்டு “ பெண்ணே.! என்னை உனக்கு தெரியுமா “ என்று வினவினான். அவன் எண்ணத்தை அவளும் உணர்ந்திருக்கவேண்டும்.

“தாங்கள் சோழ நாட்டு வீரர் என்பது மட்டுமே எனக்கு தெரியும். எனக்கு மட்டுமல்ல தங்களுக்கு பணிவிடை செய்யப்போகும் அனைவருக்கும் தெரிந்தது அவ்வளவே. அப்படியே தாங்கள் யாரென்பது தெரிந்தாலும் எங்களுடைய வாயிலிருந்து தங்களை பற்றி எந்த உண்மையும் கழுத்தை நெறித்தாலும் வெளிவராது. இது நாங்கள் வணங்கும் கடவுளின் மீது ஆணை “ என்று கழுத்தில் கைவைத்து உணர்ச்சி பொங்க சொல்லவே இன்பநாயகி தன் பெயருக்கு பங்கம் விளைவிக்க மாட்டாள் என்பதை உறுதியாக நம்பியவன் “ சரி ஆகட்டும் “ என்று கச்சையை விட்டுவிட்டு நின்றான்.

கோவணத்துடன் நின்றவனின் ஆண்மை புடைத்துக்கொண்டிருந்தது. அவள் சிறு துணியொன்றை அவன் இடுப்பில் சுற்றி கோவணத்தையும் களைந்துவிட்டு குளியலறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். நானாவித வாசனை பொடிகளும் தைலங்களும் வெள்ளிக் கிண்ணங்களில் வரிசையாக வைக்கப்பட்டிருந்தது.

“ குமுதா வீரரை வசப்படுத்திவிட்டாய் போலிருக்கிறதே “ என்று இடுப்புத் துணியை தூக்கிக் கொண்டிருந்த தண்டை பார்த்துக்கொண்டே கேட்டாள்.

“ அப்படி ஒன்றும் எளிதில் வசப்படக்கூடியவர் அல்லடி. நாழியாகிறது. வேலையை கவனி “ என்றவள் அங்கிருந்த சிறு மேடையில் அவனை அமரவைத்து பச்சிலை பொடியை நீரில் குழைத்து உச்சந்தலையில் தேய்த்தாள். அவள் தேய்க்க தேய்க்க உடலின் உஷ்ணம் முழுவதும் ஆவியாவதைப் போல உணர்ந்தான். அமுதா வேறு ஒரு தைலத்தை உடலில் தேய்த்தாள்.

“ வீரரே.! எங்களை பிடித்திருக்கிறதா ! “ என்றாள் அமுதா.

“ சேர நாட்டு மங்கையரை பிடிக்காதவன் தமிழகத்தில் உண்டா “ என்று கருணாகரனும் உற்சாகமாக சொன்னான்.

“ அதெப்படி எங்களை சேரநாட்டவரென கண்டுகொண்டீர்கள் “ குமுதா ஆச்சரியாக கேட்டாள்.

“ சேர நாட்டு மங்கைகளின் கொங்கைகள் தமிழகத்தில் பிரசித்தம் என்று எனக்கும் தெரியும் “ என்று தனக்கும் சற்று காமசாஸ்திரம் தெரியும் என்பதைப்போல அவர்களை பார்த்து சிரித்தான்.

“ ம்ம்ஹும். அதுதான் எங்களை கண்டதுமே அவளெடுத்தீர்களாக்கும். சோழ நாட்டு வீர்ர் சரியான ஆள் தான் “ என்று அவன் முரட்டு கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். அவளின் சூடான அதரங்கள் உரசியதால் ஏற்பட்ட காம நெருப்பில் இடுப்புத் துணியை துளைத்துக்கொண்டு தண்டாயுதம் வெளியே எட்டிப் பார்த்தது. அதன் நீளத்தையும் பருமனையும் கண்ட குமுதா வாய் பிளந்தாள். இனியும் சும்மா இருந்தால் தன் ஆண்மைக்கே இழுக்கு என்று அமுதாவின் இடையை பற்றி இறுக்கினான்.

“ ஆஹ்ஹ் “ என்றொரு ஒற்றை முனகலை வெளியிட்டு “ வீரரே.! அதரத்தேன் வேண்டுமா “ என்று அவன் இதழ்களுடன் தன் இதழ்களை உரசினாள்.

மலரிடம் தேன் குடிக்க வண்டுக்கு கற்றுத்தர அவசியமில்லை. கருணாகரன் அவளிதழ்களை கவ்வி உறிந்தான். பின்புறம் நின்றிருந்த குமுதா கொங்கைகளை அவன் பரந்த முதுகில் அழுத்தியவண்ணம் அமுதாவின் கச்சை முடிச்சை அவிழ்த்துவிட அது நழுவி கீழே நட்டுக்கொண்டிருந்த தண்டுக்கு முக்காடு போட்டது. இடையிலிருந்த அவன் கையை இழுத்து விம்மிய கொங்கையொன்றில் அமுதா வைக்க, கையில் கிடைத்த அமுத கலசத்தை மெல்ல உருட்டி பிசைந்தான்.

வாள் பிடித்து காய்த்துப் போன கைகளின் முழு வேகத்தையும் காட்டாததால் விம்மிப் பருத்த கொங்கை அடக்கு! அடக்கு! என திமிறியது. “ வீரரே.! நன்கு பிசையுங்கள். ம்ம்ம்ம் ம்ம்ம்ம் “ என்று முனகினாள். பெண்ணின் இதழ் தந்த போதையும் தனம் தந்த சுகமும் கருணாகரனை வெறிகொள்ள வைக்க காற்றில் துடித்துக்கொண்டிருந்த தோலாயுதத்தை சட்டேன்று ஒரு கையால் தண்டை இறுக்கிப் பிடித்தான். குமுதா ஒரே தாவலில் அவன் கையை வெடுக்கென்று எடுத்துவிட்டாள்.

“ வீரரே.! உங்கள் கரம் அதன் மீது எக்காரணம் கொண்டும் படவே கூடாது “ என்று சொல்ல குமுதா சொல்ல, இதழ்களை விலக்கிவிட்டு அவன் காலடியில் அமர்ந்தாள் அமுதா.

“ பெண்ணே.! இதற்கு ஏதாவது செய். என்னால் பொறுக்க முடியவில்லை “ என்று பரிதாபமாக அவளை பார்த்தான்.

“ உங்கள் தோலாயுதத்தை கட்டுப்படுத்துவதுதான் முதல் பயிற்சி வீரரே.! அடக்க கற்றுக்கொள்ளுங்கள் “ என்று சிரித்துவிட்ட இடையிலிருந்து சிறு துணியையும் அவிழ்த்து அவனை முழு நிர்வாணமாக்கினாள்.

“ இரண்டு பெண்களை இந்த நிலையில் வைத்துக்கொண்டு எப்படி அடக்க முடியும் “ கருணாகரன் சற்று கோபமாகவே கேட்டான்.

“ அதுதான் ஆண்மை. கானகத்தில் தவம் செய்துகொண்டு மனதை அடக்குவது எளிது. இப்படிப்பட்ட நிலையில் மனதை அடக்குபவனே பெண்ணை ஆள முடியும். அதுதான் இங்கே நீங்கள் படிக்கப் போகும் பாடம் “ என்று தனது கச்சையையும் அவிழ்த்துவிட்டு கொங்கைகளை அவன் முகத்தில் உரசினாள் குமுதா. முன்பு ‘கோகோமா’புரத்தில் சுந்தர பாண்டியன் ’ஓல் பாடசாலை’ நடத்திவந்ததாக கேள்விப்படிருந்தவன், இன்பநாயகியும் அப்படி ஏதேனும் பாடசாலை நடத்துகிறாளோ! என்று அதிசயித்தான். ஒரே நேரத்தில் ஏற்பட்ட நான்கு கொங்கைகளின் தாக்குதலில் கருணாகரன் தவித்தான்.  அவளின் மலர்க் காம்புகள் முகத்தையே கிழித்துவிடும் அளவுக்கு திண்மையாக இருந்தன.

“ வீரரே.! மலர்களை சுவைத்து பாருங்கள். சுவைக்க இங்கு தடையேதும் இல்லை “ என்றவள் காம்பொன்றை அவன் இதழ்களில் அழுத்த வாய்திறந்து சப்பிச் சுவைத்தான். பிடரியை பற்றிக்கொண்டு மேலும் மேலும் அழுத்த கருணாகரன் காம்பைக் கடித்தும் சப்பியும் அவளை துடிக்கவைத்தான்.

கீழே அமுதா அவனது தண்டாயுதத்துக்கு எண்ணெய் தடவி உருட்டி உருவிவிட்டுக்கொண்டிருந்தாள். முன் தோலை நீக்கி உள்ளே ஒட்டியிருந்த வெள்ளை திப்பிகளை தேய்த்து நீக்கியவள் இவன் இதுவரை யாரையும் புணரவில்லையென்பதை கண நேரத்தில் புரிந்துகொண்டதால் அவளின் யோணியில் திரவம் சுரக்க கையிலிருக்கும் ஆண்மைக்கு ஏங்கி தவித்தாள். குமுதாவின் இரண்டு கொங்கைகளையும் மாறி மாறி சுவைத்த கருணாகரனிடம் “ வீரரே. இது வரை எந்த பெண்ணிடமும் உறவு கொண்டதில்லையா “ என்று நேரடியாகவே கேட்டாள் அமுதா.

கொங்கையிலிருந்து வாயெடுத்துவிட்டு “ இல்லை பெண்ணே.! உங்களில் யாரை முதலில் புணரவேண்டும் “ என்று ஆவலோடு கேட்டான்.

“ ஆஹா .. சோழர்களுக்கு எல்லாவற்றிலும் அவசரம்தான். பொறுங்கள். அதற்கு வேறு ஒருத்தி தயாராகிக்கொண்டிருக்கிறாள் “ என்று விதைப்பைகளை பிசைந்தாள்.

“ அமுதா.! நம் யோணிக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லாதாது துரதிர்ஷ்டம்தான். இருப்பினும் முதல் மரத்து கள்ளை சுவைக்கலாமே.! “ இன்று எனக்கு! நாளை உனக்கு! என்றவள் அவனை எழுந்து நிற்கச் சொன்னவள் “ அமுதா.! நீ புட்டத்துக்கு எண்ணெயிடு. நான் கள்ளருந்தப் போகிறேன் “ என்றபடியே அவன்முன்பு மண்டியிட்டாள். அவர்களின் உரையாடல் கருணாகரனுக்கு சரியாக விளங்காமல் “ இங்கே கள் எங்கு இருக்கிறது “ என்று குழப்பத்துடன் கேட்டான்.

“ வீரரே.! பெண்ணுக்கு போதையூட்டும் கள் இங்கே சுரக்கும். அதுவும் முதல் கள்ளென்றால் அது தரும் போதையை வாயால் கூற இயலாது “ என்று முன் தோலை இறக்கி தண்டின் மொட்டில்  நாவைச் சுழற்றினாள். ” ஆஹ்ஹ்ஹ் “ என்று முனகலுடன் அவள் கூந்தலை பற்றினான். அமுதா இரண்டு புட்டங்களையும் எண்ணெய் தடவி பிசைந்துவிட அவன் தோலாயுதம் குமுதாவின் வாய்க்குள் புகுந்து நர்த்தனம் ஆடத்தொடங்கியது.

அமுதா பின் பக்கமாக கையை விட்டு விதைப் பைகளை பிசைந்துவிட கருணாகரன் வேகமாக குமுதாவின் வாயில் புணர்ந்தான். அவனுக்கு மேலும் வெறியேற்ற புட்டத்தின் பிளவுகளில் விரலை விட்டு ஆசனப்புழையை தடவினாள். சொப்பனஸ்கலிதத்தை தவிர கைமதுனம் கூட செய்யாத கருணாகரனால் நெடு நேரம் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் உடலை முறுக்கினான். தண்டு மேலும் விறைப்பேறுவதை உணர்ந்த குமுதா மொட்டின் அடியில் இதழ்களை இறுக்கி தண்டின் அடிப்பாகத்தை அழுத்த பீரிட்டு வரும் காட்டாற்று வெள்ளம் போல விந்துக்குழம்பு சீறிப்பாய்ந்து அவள் வாய் முழுவதும் நிரம்பி இதழ்களின் ஓரத்திலும் வழிந்தது.

முழுதும் வடிந்த பின் விந்துக்குழம்பை பூசிக்கொண்டு காற்றில் துடித்த அவன் ஆண்மையை தாவி தன் வாயில் வாங்கிக்கொண்டு சப்பிச் சுத்தமாக்கினாள் அமுதா. வாயிலிருந்த விந்தை உடனே விழுங்காமல் அவனையும் அமுதாவையும் புன்னகையுடன் பார்த்துக்கொண்டு நாவினைச் சுழற்றி சப்புக்கொட்டி விழுங்கிய குமுதா இதழ் ஓரங்களில் வழிந்தை துளிகளையும் நக்கிவிட்டு ஐந்து கலையம் கள்ளுண்டவளைப்போல கண்கள் செருகி கிறங்கினாள். அதைப் பார்த்த அமுதாவின் கண்களில் கூட லேசான பொறாமைத் தீ எழுந்ததை கருணாகரனும் கண்டான்.

முதல் முதலாக உடலில் விந்து வெளியேறியதால் ஏற்பட்ட தளர்ச்சியில் மெல்ல நடுங்கியவனை இரு பெண்களும் ஆரத்தழுவி தலை முடியை கோதிவிட்டு ஆசுவாசப்படுத்தினார்கள். அடுத்த அரை நாழிகையில் நீராட்டி புத்தாடை உடுத்தி ஒரு சிற்றரசனைப் போலவே அவனுக்கு வேண்டியதை செய்துவிட்டு இருவரும் வணங்கி அறையை விட்டு வெளியேறினார்கள்.

இன்றெப்படியும் தனக்கு கன்னி கழிந்துவிடும் என்ற நினைவில் வினாடிகளை கடத்திக்கொண்டிருந்தான். சற்று நேரத்தில் பாலும் பழமும் பணிப்பெண் கொண்டு வர ஏதோ உண்ண வேண்டும் என்பதற்காக இரண்டு பழங்களை மட்டும் உண்டு பாலை அருந்தினான். அவள் சென்றதும் இன்னொருத்தி வந்தாள். இவளும் அமுதா குமுதாவைப் போலவே ஆடையணிந்திருந்தாள். முகத்தோற்றம் அவளின் பிராயம் முப்பைதை கடந்திருக்கவேண்டும் என்று உணர்த்தியது. ’போயும் போயும் பள்ளியறை பாடத்தை முதன் முதலில் இவளிடமா படிக்க வேண்டும்’ என்று கருணாகரன் சற்றே துணுக்குற்றான.